| Draak |
| DA-starter |
|
| |
| Geregistreerd op: 14 Aug 2008 |
| Berichten: 2 |
|
|
|
|
 |
|
 |
|
Boek 1 : Meester van schaduw en tijd
De drakengordels houden de acht elementen van elkaar gescheiden. Om het voorspelde kwaad uit hett oosten tegen te houden maar het kwaad wint aan macht en overstijgt allicht de magie van de drakengordels de andere continenten liggen klaar als een prooi die met gemak is te veroveren. Slechts één iemand kan het kwaad tegen houden: de meester van gouden zwaard...
Hoofdstuk 1 Galeislaaf!
De wachters leunden loom op hun speren bij de grote poort van Brest. Het warme weer hield al dagen aan en de verstikkende warmte zorgde voor weinig verkeer in de avond. Ze schonken weinig aandacht aan de jonge zwerver die door de poort ging. Ze zagen immers toch zo vaak jongelingen die liever lui dan moe waren. De zwerver slofte verder door het stof van de straten. Vroeger kwam ik hier met trots opgegeven hoofd langs nu ben ik maar slecht een zwerver die door iedereen geminacht wordt. Hij dacht terug aan zijn vader de graaf Ponthieu die door zijn rivaliserende hertog was gedood. Als enige was Yann de Ponthieu ontsnapt aan de hertog van Normandië. In de verte had hij zijn huis zien opgaan in de vlammen. De aanval was goed voorberied geweest niemand zou kunnen zijn ontkomen aan de hertog. Een tijdje had hij gestaard naar de vlammen er hadden tranen gerold over zijn wangen. Uiteindelijk had hij zich omgedraaid weg van de vlammen weg ven een verloren thuis weg van de verkoolde resten die zouden overblijven na de brand. Weg van alles… Er was maar één uitweg geweest uit deze ellende: naar de meest nabije stad gaan en smeken om ergens werk te krijgen. Het had hem een week gekost om bij Brest te raken. Onderweg had hij geleefd van wilde bessen en wat hij maar kon vinden om te eten. Zonder geld zou hij hier niet overleven maar een nachtje zonder kon hij nog wel, het gevoel van de honger had hij algauw aanvaard na enkele dagen. In de stegen van Brest kwam hij niet veel mensen tegen die er beter aan toe waren dan hij overal staarden hongerige ogen voor zich uit. In de donkere straten merkte hij nauwelijks dat de schemering in viel. De zon was net onder toen hij een vuile achterbuurt van de haven bereikte. Uitgeput zeeg hij neer tegen de rand van een pakhuis. De slaap overmande hem.
***
“Heren u weet dat we in het laatste gevecht te veel geleislaven hebben verloren het wordt tijd om hun aantal weer op te voeren met vers galeivlees.” Zie de kapitein tegen de zeven galeimeesters die waren verzameld. “Een ronseltochtje langs de straten?” grijsde er één. “U hebt me heel goed begrepen meester Krevan.” “Hoeveel wenst u er kapitein?” “Een stuk of honderd zou wel handig zijn denk ik.” “We gaan onmiddellijk aan de slag kapitein!” De galeimeesters verzamelden hun mannen op het dek dat boven de galeislaven lag. De zware laarzen van de soldaten beukten over het houten dek. Vanuit een kier in de romp hielden enkele ogen hen in de gaten. Ze volgden de mannen tot ze verdwenen achter een hoek. “Schaduwen laat me zien waar ze naar toe gaan op de grond begon de duisternis zich te vervormen en gaf de schaduwen weer van de dingen die de mannen zagen en deden.
In het begin was er niets veel speciaals te zien dan behalve de slachtoffers die de ronselaarsbende maakte. Hij had medelijden met de jongens die nu werden geronseld ze zouden vast niet al te zacht worden aangepakt. Hij herinnerde zich zelf de dag dat hij tot de galeien veroordeeld was. Maar hij verdrong de gedachte al snel het zou geen nut hebben om over vroeger te piekeren, alleen de toekomst telde nu. Maar was er wel toekomst op de galeien? vroeg hij zich af. Nee die was er niet dacht hij bitter. De man keek weer naar de schaduwen voor zich op de houten vloer. PLots zag hij een deel van de mannen niet meer op zijn schaduwen. Onmogelijk! dacht hij, dat kan niet!
Het eerste dat Yann voelde toen hij wakker werd was een hand die hem bij zijn kraag greep. "Geronseld voor de galeien." zie Krevan droog. Voor Yann goed en wel besefte wat er gebeurde werd hij vastgeketend achter de anderen die al waren geronseld. De rij slaven zette zich weer in beweging toen de galeimeester het beval gaf. "Vervloekt." mompelde de schaduwmeester, "Waarom kan ik nu niets zien."
Wat hij ook probeerde het lukte niet om de vlek weg te krijgen. Langzaam begon het tot hem door te dringen wat deze vlek veroorzaakte, een schaduwmeester had de ronselaarbende tegen gekomen. Maar waarom had hij zich dan niet verdedigd tegen de ronselaarsbende? Misschien is het een jonge meester we zullen wel zien zei hij in zichzelf. De ketens rinkelde om hun polsen toen ze door de verlaten stad gingen in elk steegje werden wel enkel mensen opgepikt om de stoet te steunen. Nadat ze de halve haven hadden doorkruist besliste Krevan om terug te keren naar de galei. “Meester er zijn daar soldaten van het leger.” Siste een matroos. “Lopen vooruit!” beval Krevan met gedempte stem. Geen van de gevangen wilde een stap verzetten. “Zo ze willen niet lopen? Geef hen een pak ransel die ze niet vergeten! Wij rekenen ondertussen met die soldaten af.” De galeimeester trok zijn mes het blauwe staal was versierd met een Franse gouden lelie. “He jullie daar blijf staan!” riep er één. Krevan bleef gehoorzaam staan. Toen de soldaten dicht genoeg waren viel hij bliksemsnel uit het blauwe staal boorde zich met gemak door de ijzeren uitrusting. In een mum van tijd lagen de soldaten op de grond. “Is er iets gebeurde stomme ezels?” beet hij de gevangen toe. “Jullie straf zal niet ligt zijn voor het weigeren van mijn bevelen.” Ze zwegen niemand had zin op het blauwe mes tussen zijn ribben te krijgen. De matrozen dwongen hen hardhandig om de galeimeester te volgen. In de haven werden ze aangespoord om zo snel mogelijk de galei te bereiken. De andere galeimeesters waren al aanwezig op het dek. “Welkom aan boord van mijn galei slaven. Geniet nog even van de sterrenhemel je zult die niet meer zien als je voor de Franse kroon werkt. Want jullie enige plicht zal roeien zijn!” “Wat een warm welkom fluisterde Yann tegen de man naast hem;” “Wat je zegt bromde hij.” “Jij daar doe een stap naar voren!” Toen Yann geen stap naar voren deed trok een matroos hem naar voren.” “Wat zei je daarnet?” vroeg Krevan. “Ik vond dat we een warm welkom kregen van onze kapitein.” “Je oprechtheid mag ik wel, deze keer kom je er goedkoop vanaf. De volgende keer krijg je de gebruikelijke straf voor het zeggen van iets in de buurt van een meerdere. Laat deze als eerste brandmerken met de lelie!” Krean greep Yann bij zijn nekvel. “Wat vind je van onze mooie gloeiende lelie?” “Een prachtige bloem mijnheer.” “Eens zien of je hem nu nog zo prachtig vind.” De galeimeester drukte de gloeiende pook op zijn ontblote rug. “Aaaaaaaah.” De pijn was enorm, er rolde een traan over zijn wang. “Breng hem weg!” Vanuit het donker staarden ogen hem aan. de ogen van slaven wiens geest was gebroken. De matrozen brachten hem naar zijn verblijfplaats. “He ouwe je krijgt gezelschap.” De matrozen klikten de boeien rond zijn voeten vast. “Het gaat hard worden jongen geloof me. Ik ben Gewydion.”
Hoofdstuk 2: Gewydion
Yann staarde naar Gewydion. “Ik weet het ik heb niet echt een frisse uitdrukking op m’n gezicht. En dat komt omdat ik op de galeien zit.” Gewydion grinnikte om de grap. “Het best dat je kan doen is nu gaan slapen want morgen zullen we de haven alweer uit zijn en dan worden we afgebeuld. Slaap lekker.” “Slaap lekker.” Antwoordde Yann. Wat een gekke vent is dat dacht Yann. Misschien zal ik ook zo worden na enige tijd. Ik kan me het heel goed voorstellen…
“Opstaan luiwammesen er moet geroeid worden vandaag.” Kreunend kwamen de galeislaven overeind. “Dit is zo’n dag die niet weer goed is voor m’n botten.” kreunde Gewydion. De enkelingen die bleven liggen werden algauw wakker gemaakt met de zweep.De zonsopgang verdreef het voornaamste duister weg. Maar toch bleef het schemerig in het galeislavendek. “Zodra we uit de haven zijn krijgen jullie te eten.” Zei de galeimeester die toezicht had. Boven op het dek gooiden de matrozen de trossen los. Langzaam dreef het houten schip van de kade toen ze tien meters van de kaai waren beval de galeimeester: “Riemen in het water!” De houten riem woog loodzwaar in Yann’s handen. Met een plof kwam de riem samen met enkele ander riemen in het water terecht kwam. Toen alle riemen in het water waren geplonsd liet de galeimeester het tempo aangeven door de trommelaar. In het begin waren de slagen nogal onregelmatig maar na verloop van tijd toen de slaven het ritme te pakken hadden gleed de galei over het water. “Doe vooral rustig aan, je moet je niet opjagen.” Siste Gewydion. Het was zwaar werk om te roeien algauw deden Yann’s spieren pijn van de inspanning. “Je bent het niet gewend om zwaar werk te doen.” Het was meer een vaststelling dan een vraag van Gewydion. “Heel goed gezien.” Zei Yann sarcastisch tegen Gewydion. “Spaar je sarcasme maar voor iemand anders.” Diende Gewydion hem van repliek. “Volgens mij ben je een adelborst.” “Volledig correct, maar wel eentje die alles kwijt is en niets meer heeft.” “Je had moeten protesteren tegen de officieren of de galeimeesters die zouden je kunnen helpen.” “Om dan in handen te vallen van de hertog van Normandië. Nee ik ben wel slimmer dan dat.” “Dan heb je wel een veilig toevluchtsoord gevonden niets is veiliger dan een galei je raakt er wel binnen maar niet meer buiten.” “En dat merk je tot vervelens toe.” Vulde Yann aan. “Zwijgen!.” beet de galeimeester hen toe. |
|
